Blisko trzy lata temu, przed snem, zastanawiałam się co powinnam robić w życiu. Właśnie straciłam pracę i milion spraw próbowało skłonić mnie do czarnowidztwa. Po wieczornej modlitwie pojawiła się myśl “może jakiś kurs ikonopisania”. Warto zaznaczyć, że ostatni kontakt z rysowaniem miałam w szkole podstawowej ponad ćwierć wieku wcześniej, (no dobra - epizodycznie rysowałam świnki i koniki z kółek i kresek moim dzieciom).
Rano wrzuciłam w google kurs ikonopisania, pierwsza oferta nie otworzyła się, druga była Droga ikony. Kurs kosztował dokładnie tyle ile pozostało na moim koncie. Złożyłam wniosek, zostałam przyjęta i 4 miesiące później moje życie się zmieniło.
Pisanie ikon porządkuje moje życie. Uczy pokory, cierpliwości, zmusza do kontrolowania emocji, przebaczania, porządkowania spraw w domu i pracy, nawet sprzątania, bo jak tu zaprosić Świętych do pokoju, w którym jest bałagan.
Pół roku po pierwszych warsztatach miałam mały kryzys i pomyślałam, że po prostu nie umiem i już. Po 3-4 miesiącach „bezczynności”, podczas spowiedzi świętej usłyszałam pokutę: “masz zrobić coś tylko dla siebie, co cię uszczęśliwi”. Pomyślałam: ale wymyślił, wielka mi pokuta, wezmę sobie książkę, poczytam i będę szczęśliwa, co to za pokuta? Ale nie dawało mi to spokoju. O co chodzi?
I nagle zdałam sobie sprawę, że naprawdę jestem szczęśliwa kiedy piszę ikony. Od tej pory nie zrażam się moimi brakami. Nie ma brzydkich ikon, każda jest cudowna i jedyna, a ja dostałam niezwykły prezent od Dobrego Boga
